5 t/m 9 februari
Ze bestaan, de fietsers die proberen de maximale snelheid uit hun woon-werkfiets te halen. Ik doe dat ook en dan voornamelijk op stukken waar ik lekker de wind mee heb. Soms word ik ingehaald door zo’n fietser en dan ben ik meteen uitgedaagd: dan ga ik er dus achteraan. Dat gebeurde deze week twee keer. De eerste keer op de terugweg naar Haarlem. Daar werd ik ter hoogte van de afslag naar de Slaperdijkweg ingehaald door twee fietsers die duidelijk een wedstrijdje met elkaar hielden. Bij het stoplicht een stukje verder hoorde ik dat zij ‘kop’ zouden wisselen. Zo geschiedde en met een vaartje van 30 km/u reden wij in een treintje over de Rijksstraatweg richting Jan Gijzenkade. Ik realiseerde me goed dat het eigenlijk gekkenwerk was: slecht fietspad, dicht op elkaar rijden, hoge snelheid en geen helm. Bij de Jan Gijzenkade scheidden onze wegen. Ik heb maar even een stukje rustig aan gedaan.
De tweede keer was vrijdagochtend, toen ik op de Rijksstraatweg werd ingehaald. Ik ben ook achter die fietser aangegaan, het ging iets minder hard dan de eerdere achtervolging. Ter hoogte van het treinviaduct bij station Driehuis liet ik hem alleen verder gaan. Ook deze achtervolging was feitelijk nogal link, maar ze hebben een groot voordeel: het schiet lekker op. Ik ging vrijdag pas laat fietsen, kwart over zeven, maar was niettemin om acht uur op mijn bestemming. Zestien kilometer overbrugd met veel stoplichten in 45 min. Niet slecht.
Op woensdag spotte ik langs het fietspad van de Heerenduinweg een eekhoorn. Nog nooit gezien op zo’n punt dus dat vond ik wel bijzonder.
De oogst van deze week: 10 ritten en geen regen.
bijnanooitregenopdefiets 